Λίστα ή σιέστα Λαγκαρντ;

Τα χάπια μου κι ένα μικρόφωνο. . .

Για πενήντα πρεζόνια μίλησε ο Πρετεντέρης στο κεντρικό δελτίο του Μέγκα αναφερόμενος στο στέκι φοιτητών της ΑΣΟΕ και την Villa Amalias, αφρούς έβγαζαν οι υπόλοιποι της δημοσιογραφικής ομάδας του δελτίου ειδήσεων.

Αντιπερισπασμός στην υπόθεση της περιβόητης λίστας Λαγκάρντ θα βιαστούν να συμπεράνουν αρκετοί, ορίζοντας τον συγκεκριμένο "χειρισμό" του καθεστωτικού τηλεοπτικού καναλιού, ως απόπειρα μετατόπισης του επικοινωνιακού κέντρου βάρους.

Ναι αλλά γιατί τόση λύσσα...;

Ούτε στα καλύτερα ΜΜΕ σενάρια τρόμου και κουκουλολαγνείας των τελευταίων χρόνων δεν την έχουμε δεί.

 

 

 

Η Villa Amalias δεν γεννήθηκε μέσα στην οικονομική κρίση και τα μνημόνια κι αυτό το γεγονός έχει τη σημασία του.

Η Villa Amalias γεννήθηκε και άντεξε στο χρόνο, στις εποχές που η δημοφιλία της κατανάλωσης, των event στα πιό hot club της Αθήνας κι όλων των μεγάλων πόλεων ήταν ένα απο τα σημαντικότερα κομμάτια ενός τρόπου ζωής, που έκλεινε πονηρά το μάτι στις θεωρίες για το τέλος των ιστορικά διαμορφωμένων κοινωνικών αντιθέσεων.

Η άρνηση της ταξικότητας των κοινωνιών, η υποχώρηση της συλλογικής διεκδίκησης και η ανάδυση μιας υπερπολύτιμης ατομικότητας που τρέχει με χίλια προς την δυνητική επιτυχία όπως την είχε ορίσει η διάχυτη γκλαμουριά, χρηματοδοτήθηκε (για την ακρίβεια δανειοδοτήθηκε) αφειδώς, μετατρέποντας σε ντροπή την εργατική προέλευση και σε ξενέρωμα την όποια αναφορά στην ιστορικότητα των αγώνων και τη σημασία τους.

Κι αν όλα αυτά τα προηγούμενα χρόνια, το παραμύθι κάπου έμπαζε ακόμα και για τους πιό ανυποψίαστους, όπου δεν έφτανε να καλύψει τα κενά η αλυσίδα παραγωγής του design, έφτανε και περίσσευε η προνομιακή "ελληνική ιδιαιτερότητα", που όλα τα βόλευε  και τα τακτοποιούσε (η ίδια αυτοπροσώπως ή με τη βοήθεια της μετανάστριας οικιακής βοηθού) κάπου μεταξύ καγκουριάς και τιμημένης χλαμύδας απο τους 300.
Στο χτές, στο σήμερα και στην αλληλεπίδραση τους, τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Μεταξύ αυτών και η ουσιαστική ανυπαρξία, τότε και τώρα, των αυτοπροσδιοριζόμενων  ως ειδικών της κοινωνικής χειραφέτησης.

 

 

 Και μετά ήρθε η κρίση...

 

Τρία μνημονιακά χρόνια ήταν αρκετά για να γυρίσει ο χρόνος πίσω, πολύ πίσω  σε εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα κι άλλο τόσο σε προσφερόμενες πολιτικές προοπτικές και εναλλακτικές, εξόδου απο την κοινωνική και οικονομική κρίση.
- Ε...δεν πάθαμε και τίποτα, αναφώνησε γεμάτη ανεξήγητη "αυτοπεποίθηση" η Αριστερά, μετά απο αλλεπάλληλες κουτρουβάλες (και κωλοτούμπες) πάνω στη σκόνη της ιστορίας. Συνεχίζουμε.
Γκόλ αυτοί, σέντρα εμείς, οι μισοί σηκώνοντας ψηλά την εικόνα του Μάρξ κι οι άλλοι μισοί τις θεωρίες του Κέϋνς κάποιοι πιό "άνετοι" εναλλάσοντας συνεχώς τις δύο φιγούρες παίζοντας τον παπά.
Καμμία τύχη φυσικά απέναντι σε μιά κοινωνία που αν κι έχει περάσει στη σκιά, εξακολουθεί να έχει σημείο αναφοράς την "λάμψη" που προηγήθηκε.

Αλλο πράγμα να είσαι εργάτης κι εντελώς άλλο ένας ιδιόμορφος.... μικρός μάνατζερ μερικών χιλιάδων δραχμών ή εφτακοσίων ευρώ.
Σήμερα, μπορεί να έχουμε πέσει στα τετρακόσια ευρώ, αλλά δεν βαριέσαι δεν έχει χαθεί το νήμα που μας συνδέει με την επιτυχία, απλά περνάει μιά μικρή περίοδο...κάμψης, μέχρι φυσικά να μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης.

 

 

 Οι πρώτες αλλά όχι οι τελευταίες σταγόνες

Οι κατειλημένοι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, είναι μιά αρκετά παλιά ιστορία.
Θα μπορούσαν σίγουρα να είναι περισσότεροι και με μεγαλύτερη απήχηση, παραμένουν όμως μιά πραγματική κοινωνικοποιημένη συλλογική εμπειρία και δράση, που ξεπερνά τους συνήθεις σχεδιασμούς επί χάρτου και τις περιφερόμενες πολιτικές ιδεοληψίες χωρίς αντίκρυσμα.
Πλαισιώνονται αυτή τη στιγμή απο παρόμοιας λογικής εγχειρήματα σε στέκια γειτονιών της Αθήνας και άλλων πόλεων, με πραγματικά πολύμορφη δράση και κοινωνική απεύθυνση, συμμετοχή σε τοπικές και ευρύτερες πολιτικές παρεμβάσεις.

Ενοχλούν πολύ και πολλούς απο τους κάθε είδους καθεστωτικούς. Αυτοί ξέρουν πολύ καλά το γιατί.

Εμείς;